|
|
Proces beatyfikacyjny przebiega w
dwóch fazach.
I Faza:
diecezjalna, ma na celu:
1. Sporządzenie pełnej
dokumentacji o osobie, która jest kandydatem na błogosławionego.
Przesłankę ku temu stanowi oczywiście przekonanie ludzi wierzących, że
kandydat dobrze żył. Najwięcej o człowieku wiedzą bowiem najbliżsi. Jeżeli
więc wierni modlą się o łaskę do tej osoby – rodzi się kult. A to jest z
kolei przesłanka dla biskupa do podejmowania dalszych działań ku
właściwemu uczczeniu kandydata.
2. Zebranie
petycji od wiernych. Biskup zwraca się do Konferencji Episkopatu o
przeprowadzenie procesu. Konferencja w drodze głosowania (wynik
głosowania: nihil obstat, tzn.: bez zarzutu) rozpoczyna proces.
Trybunał - powołany przez biskupa diecezji, w której żył święty -
zbiera świadectwa osób żyjących, rękopisy, opinie innych, które dotyczą
heroiczności cnót kandydata.
Trybunał ma orzec wobec:
- męczenników – fakt męczeństwa, tzn. stwierdzić, że
przyczyną śmierci była nienawiść do wiary – zginął za wiarę, przelał krew
za wiarę, nie zginął w drodze rabunku.
- wyznawców
– fakt zrealizowania powołania w sposób heroiczny, tzn.:
stwierdzenie, że życie kandydata wypełniała ciągła walka o wiarę.
Trybunał wyjaśnia wszystkie
wątpliwości, które podważają pozytywny obraz kandydata.
W Trybunale zasiadają:
- postulator – zgłaszający kandydata,
- promotor sprawiedliwości – osoba, której zadaniem jest wyciągnąć
wszystkie słabe strony postaci, zgłasza problemy, które trzeba wyjaśnić –
„adwokat diabła”
- sekretarze
– spisujący dokumenty, poświadczający za zgodność.
Akta są w końcu opisane, skatalogowane, przetłumaczone i opieczętowane.
Tak |
|
Rafael, Święta Cecylia, Pinacoteca Nazionale, Bolonia, Wielcy Malarze, Rafael, Część 38, str.: 21.
|
przygotowana dokumentacja trafia do Rzymu,
gdzie rozpoczyna się druga faza procesu. |
|
II
Faza: proces kongregacji, polega na:
1. Zbadaniu autentyczności
dokumentacji (sprawdzenie z inwentarzem),
2. Wydaniu dekretu o rozpoczęciu procesu na etapie rzymskim.
Jeżeli
błogosławionym ma być męczennik nie jest konieczne stwierdzenie cudu. Zaś
aby wyznawca został błogosławionym konieczne jest udowodnienie zaistnienia
cudu za przyczyną kandydata, oczywiście oprócz stwierdzenia heroiczności
cnót kandydata.
Komisja ekspertów prowadzi
zatem badanie. Owocem analizy jest votum, w którym naukowcy
stwierdzają, że w świetle dzisiejszej wiedzy nie da się wyjaśnić
konkretnego zdarzenia, a więc mamy do czynienia z cudem.
W procesie
beatyfikacyjnym kandydat musi jednocześnie spełnić warunki teologiczne,
tj.: że, cud jest wynikiem modlitwy ludu do tego konkretnego kandydata,
nie zaś do innych świętych.
Następnie sporządzane jest
pozicjo, czyli dokument przedstawiający postać kandydata oraz jego
znaczenie dla ludzi wierzących.
Dwa razy w roku odbywa się konsystorz (zwykle tydzień przed Bożym
Narodzeniem i pod koniec czerwca). Na kongregacji Ojciec Święty ogłasza
wszystkim, że dana osoba spełnia warunki aby zostać błogosławionym i
ustalona zostaje też data beatyfikacji.
Jeśli kult błogosławionego rozwija się i ludzie wciąż modlą się do niego,
to wtedy można rozpocząć proces kanonizacyjny. Wówczas konieczne
jest opisanie kultu oraz udowodnienie znaku (cudu). Jeżeli kanonizowanym
ma być męczennik, to konieczne jest zaistnienie cudu za sprawą kandydata.
Natomiast aby kanonizować wyznawcę – potrzeba drugiego cudu, sprawionego
przez błogosławionego.
Po spełnieniu wszystkich formalności procesu kanonizacyjnego na
konsystorzu Ojciec Święty ogłasza dekret o uznaniu cudu oraz podaje termin
kanonizacji.
Na uroczystości kanonizacyjnej odczytuje się:
- skrócony życiorys,
- dekret kanonizacyjny.
Odbywa się
wtedy procesja z relikwiami na ołtarz (wyniesienie na ołtarze).
Relikwie
Zwykle po śmierci sługi bożego następuje ekshumacja dla zbadania jego
doczesnych szczątków. Z cmentarza przenosi się zwłoki w pobliże kościoła,
a w międzyczasie komisja sprawdza tożsamość ciała zmarłego kandydata i
sporządza dokumentację.
Po beatyfikacji szczątki przenosi się pod ołtarz, a relikwie pozyskuje się
zwykle kości z żeber.
Relikwie możemy podzielić na klasy.
Relikwie I klasy pochodzą ze szczątków świętego i znajdują się w
każdym ołtarzu stałym. Umieszcza się je w mensie – w płycie, albo w grobie
podczas konsekracji. Ze względu na szacunek dla ciała – relikwie tej klasy
mogą posiadać jedynie parafie lub instytucje kościelne.
Relikwie II klasy są to przedmioty świętego (np.: szaty).
Relikwie III klasy są to obrazki z kawałkami materiałów, dotkniętych
bezpośrednio do relikwii świętego.
|