|
|
Śmierć kończy
doczesne życie człowieka. Na ziemi możemy jeszcze służyć Panu Bogu, aby
dał nam życie wieczne. Zaraz po śmierci, na sądzie szczegółowym
zdecyduje się nasze przeznaczenie, bowiem będzie nam odpłacone według
naszych czynów. (Przypowieść o ubogim Łazarzu i o złym bogaczu, Łk
16,19-31)
„Pod wieczór naszego życia
będziemy sądzeni z miłości” – Św. Jan od Krzyża, Sentencje, 64,
(Katechizm Kościoła Katolickiego, str. 250).
Niebo:
– stan duszy, kiedy ta widzi Boga twarzą w twarz. (Tylko Mojżesz widział
tak Boga w krzewie gorejącym.), tu na ziemi nasze zmysły są zbyt
ograniczone, żeby dojrzeć Boga (1Kor 2,9),
- stan najwyższego, ostatecznego i najpełniejszego szczęścia,
- odnalezienie swojej tożsamości,
- kontemplacja Boga w chwale niebieskiej, „wizja uszczęśliwiająca”.
Człowiek po śmierci jest wolny: wizja uszczęśliwiająca powoduje, że
człowiek wybiera niebo (miłość do Boga za życia.),
- szczęśliwa wspólnota tych wszystkich, którzy są doskonale zjednoczeni z
Chrystusem.
Czyściec:
– oczyszczenie potrzebne dla osiągnięcia świętości, aby wejść do nieba
(Sobór Florencki i Trydencki) |
|
"Sąd Ostateczny" - fragment: Chrystus i Matka Boska, Michał Anioł,
fresk, Kaplica Sykstyńska, Watykan, Wielcy Malarze, Michał Anioł, część
36, str. 25.
|
- określenie teologiczne,
- uszlachetnienie, przemienienie człowieka. |
|
Co do pewnych win lekkich
trzeba wierzyć, że jeszcze przed przed sądem istnieje ogień oczyszczający,
według słów Tego, który jest prawdą. Powiedział On, że jeśli ktoś wypowie
bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu, nie zostanie mu odpuszczone ani w
tym życiu, ani w przyszłym (Mt 12,32). Można z tego wnioskować, że
niektóre winy mogą być odpuszczone w tym życiu, a niektóre z nich w życiu
przyszłym” Św. Grzegorz Wielki, Dialogi, 4,39 (Katechizm Kościoła
Katolickiego, str. 252).
Pismo Święte mówi o praktyce modlitwy za zmarłych (2Mch, 12,45). Chodzi tu
o odpokutowanie win lekkich, które nie zostały odpokutowane za życia przez
zmarłego. Najdoskonalszą ofiarą za dusze jest Msza Święta. Kościół zaleca
również: jałmużnę, odpusty, dzieła pokutne za zmarłych: umartwienia,
ofiary (w celu odpuszczenia grzechów i win zaciągniętych przez zmarłego).
Jeśli osoba, za którą się modlimy, przebywa w niebie, to nasze modły
trafiają do Skarbca Kościoła, by później przejść na dusze, o których nikt
nie pamięta. Pamięć musi służyć pojednaniu, nie może budzić nienawiści. O
zmarłym należy mówić tylko dobrze. Przebaczenie win pomaga zmarłemu w
oczyszczeniu.
Piekło:
- przeznaczenie tych, którzy grzeszyli przeciwko Panu Bogu, bliźniemu,
przeciwko samemu sobie,
- stan ostatecznego samowykluczenia jedności z Bogiem,
- przeznaczenie osób nie żałujących swoich win i dobrowolnie odrzucających
miłosierną miłość Boga,
- gehenna ognia nieugaszonego (Mt5,22.29; Mt13,42.50; Mk9,43-48),
- wieczne oddalenie od Pana Boga tych, którzy nie widzieli w bliźnich Boga
i nie wyszli naprzeciw ich potrzebom. „Każdy, kto nienawidzi swego brata,
jest zabójcą…”(1J3,15),
- dobrowolne odwrócenie się od Boga i trwanie w grzechu śmiertelnym aż do
końca życia.
Nikt nie zna dnia ani godziny, kiedy zostanie powołany do życia wiecznego,
dlatego powinniśmy trwać nieustannie w łasce uświęcającej. Nasz strach
powinien wynikać nie z samego faktu fizycznego odejścia, ale ze strachu
przed Panem Bogiem, Jego rozliczeniem z naszej miłości i wierności
powołaniu. Obyśmy mieli wtedy ręce pełne dobrych uczynków.
„Zmartwychwstanie wszystkich zmarłych, „sprawiedliwych i
niesprawiedliwych” (Dz24,15), poprzedzi Sąd Ostateczny. (…)„W
obliczu Chrystusa, który jest prawdą, zostanie ostatecznie ujawniona
prawda o relacji każdego człowieka z Bogiem (J12,48-49). (…) Poznamy
ostateczne znaczenie dzieła stworzenia i ekonomii zbawienia oraz
zrozumiemy prawdziwe drogi, którymi Jego Opatrzność prowadziła wszystko do
ostatecznego celu. Sąd Ostateczny objawi, że sprawiedliwość Boga triumfuje
nad wszystkimi niesprawiedliwościami popełnionymi przez stworzenia i że
Jego miłość jest silniejsza od śmierci.” (Katechizm Kościoła Katolickiego,
str. 254).
|