DUSZPASTERSTWO BANKOWCÓW DIECEZJI RZESZOWSKIEJ MATEUSZ

Powrót do strony głównej/Wspomnienia/Pielgrzymka dziękczynna.../Poniedziałek

  Poniedziałek

Do San Giovanni Rotondo wyjeżdżają trzy autokary. Ponieważ jest to najdalsza trasa, więc wyjazd jest bardzo wcześnie. Z kempingu wyjeżdżamy już o 3.15. Szybkie śniadanie i wyjazd jest przewidziany na 3.30. Jednak się opóźnił, bo wystąpiły pewne trudności organizacyjne. Kilka osób samowolnie zmieniło decyzję o trasie wyjazdu , stąd dla niektórych, wcześniej zapisanych po prostu brakło miejsca. Dlatego księża sprawdzali wszystkich wg przygotowanych list, co zajęło sporo czasu i skończyło się przykro dla osób nie zapisanych wcześniej.

Na Monte Cassino wybiera się 6 autokarów, a 1 do Manopello. Wyjazd tych autokarów przewidziany jest dopiero na godz. 7.30.

Nasze autokary z kompletem pielgrzymów ruszają w drogę. Ze względu na bardzo wczesną porę, dosypiamy po drodze. Pobudka dopiero przed Monte Cassino na poranną modlitwę. Jesteśmy u podnóża pasma górskiego. Słońce pięknie świeci -niebo błękitne, będzie piękna pogoda.

Na trasie czekają na nas trzy siostry zakonne - Polki – ze Zgromadzenia Sióstr Ukrzyżowanego Chrystusa, które były umówione z Ojcem Janem. Do naszego autokaru wsiada siostra Maria. Dojechaliśmy do miasteczka Cassino, które leży przy drodze wyjazdowej na szczyt. Rozpoczynamy wyjazd serpentynami do góry. Przed nami na stoku góry pomnik z luf armatnich. Tu jest piękna wiosna. Widoki wspaniałe. U podnóża miasteczko, nad którym snują się mgły, a wokół góry, których szczyty jeszcze w śniegu. O tej porze dnia – jest bardzo wcześnie- nikt jeszcze na szczyt nie wyjeżdża, więc bez problemu wspinamy się do góry. Wokół są góry , tylko poniżej tego szczytu dolina, którą przebiega główna droga z południa Włoch do Rzymu. Dopiero tu na szczycie można zrozumieć, dlaczego tak ważnym miejscem dla Niemców w czasie II wojny było utrzymanie tego wzgórza. Stąd jak na dłoni widzieli wszystkie wojska pojawiające się na drodze do Rzymu. Zdobycie tego szczytu oznaczałozatrzymanie Niemców w marszu na Rzym.

Podjeżdżamy na parking przed Polskim Cmentarzem Wojskowym. Dochodzimy aleją wysadzoną cyprysami, które sprawiają wrażenie jakby stały na baczność i pełniły straż honorową. Dziś już trochę rozrośnięte, wychodzą na alejkę. W centralnym miejscu cmentarza zapalamy znicze. Teraz modlitwa za poległych, hymn państwowy i pieśń “Czerwone maki”. Mamy w grupie organistę, więc ten śpiew o poranku brzmi wyjątkowo donośnie. Na tym cmentarzu jest pochowanych ponad 1000 polskich żołnierzy.

Odwiedzamy mogiły, i w ciszy opuszczamy cmentarz. Na szczycie znajduje się opactwo i klasztor benedyktyński odbudowany od podstaw ze zniszczeń wojennych. Obiekt bardzo okazały, ale o tej porze wszystko jeszcze zamknięte. Zjeżdżamy bez przeszkód z góry. Mgła się powoli podnosi nad miastem. Na zboczach bujna trawa, zielone drzewa i kwitnące różnobarwnie krzewy. Widać nawet kwitnące czerwone maki.

Ruszamy do San Giovanni Rotondo. Siostra zakonna z Instytutu Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego opowiada nam o Ojcu Pio. San Giovanni Rotondo położone jest na południu Włoch w rejonie o nazwie Apulia. Na Górze Bożego Miłosierdzia był mały kościółek, w którym rozpoczynał posługę Ojciec Pio, a obecnie rozrosło się to do ogromnych rozmiarów. Ojciec Pio prowadził duchowo dużą grupę osób przygotowując ich do kapłaństwa, względnie na przyszłych założycieli zgromadzeń. Został powołany do pomocy w dziele zbawienia Chrystusa. Znosił ogromne cierpienia z powodu stygmatów oraz wielu innych chorób. Ale te cierpienia to była jego misja. Spędzał czas głównie między ołtarzem a konfesjonałem. Stygmaty miał 50 lat.

Jedziemy ciągle między wysokimi górami, co rusz to długie tunele pod górami. Przebijamy się przez Apeniny do wschodniego wybrzeża. Nareszcie skończyły się tunele i jedziemy wybrzeżem morskim. Po lewej stronie mamy piękny lazur morza Adriatyckiego, a po prawej wzdłuż autostrady ciągną się sady oliwne i winnice, sady owocowe i plantacje warzyw. Tu wiosna w pełni a może nawet lato, ale anomalie pogodowe też nie omijają tego regionu. Jak

 warstwa ok. 10 cm.

Ojciec Pio urodził się 25. 05. 1887 r., ochrzczony na drugi dzień dostał na imię Francesco. Już w dzieciństwie miał widzenia z Jezusem i Maryją. Gdy rodzice pokazywali mu święte obrazki , to na Pana Jezusa i Matkę Boską mówił, że on ich zna , bo często z nimi rozmawia. Ale bardzo często dręczył go szatan, również i fizycznie, bo bywał po takich nocnych utarczkach poobijany. Stygmaty otrzymał 25. 08.1918 r. Miał dziurę w sercu i ranę w boku, z których wypływała ciągle krew. Rany na rękach i nogach nieustannie krwawiły. Przez to miał trudności z wykonywaniem czynności i chodzeniem.

Posiadał trzy nadprzyrodzone dary: bilokacji tj przebywania równocześnie w kilku miejscach; dar wnikania w ludzką duszę i myśli oraz dar wytwarzania i rozprzestrzeniania wokół siebie pięknego zapachu fiołków – bardzo mocny zapach.                                                                                                                  Ojciec Święty Jan Paweł II spotkał się z Ojcem Pio i pisał do niego listy – prośby o modlitwę w określonych intencjach. Kanonizowany przez Jana Pawła II 05. 06. 2002 r. Zbliżamy się do San Giovanni Rotondo i wjeżdżamy znów w góry. Tym razem są to Góry Gargamo. Są to wysokie , skaliste góry, porośnięte trawą, a tylko nieliczne zbocza drzewami. Podjeżdżamy na parking na przedmieściu, a do centrum miasteczka można dojechać tylko miejskimi autobusami. Na zboczu góry usytuowany jest ogromny szpital Ojca Pio to Dom Ulgi w Cierpieniu. Obok bardzo dużo nowych budynków, to same hotele, które wyrastają jak grzyby po deszczu.                                                                            

 obiekty sakralne. Do nich należą: klasztor kapucynów, w którym święty mieszkał i pracował przez 52 lata, Bazylika Matki Bożej Łaskawej, droga krzyżowa i sanktuarium św. Ojca Pio.

Po prawej stronie bazyliki rozpoczyna się droga krzyżowa. Na jej początku stoi wykonana z brązu figura św. Ojca Pio. Szlak biegnie zakolami po zboczu góry Castellano. Nabożeństwo prowadzi Ojciec Jan z Terliczki. W V stacji Szymon Cyrenejczyk ma twarz Ojca Pio. Drogę krzyżową kończy wielka postać Chrystusa Zmartwychwstałego.

Po krótkiej przerwie idziemy zwiedzać sanktuarium Ojca Pio położone naprzeciwko Domu Ulgi w Cierpieniu. Jest to imponująca budowla uważana za cud architektoniczny. Kształtem przypomina muszlę, do której wnętrza wiedzie największy na świecie łuk kamienny. Wchodzi się bezpośrednio z placu, nie ma żadnych schodów, a posadzka jest taka jak na placu. Wnętrze ogromne, mieści 7 tysięcy miejsc siedzących, i dach jest wsparty na takich łukach jak wejściowy, które rozchodzą się promieniście od prezbiterium. Każdy szczegół w świątyni ma swoją wymowę symbolu. Wszystko jest nowoczesne, zupełnie odmienne od świątyń tradycyjnych. Nas oprowadza jedna z sióstr zakonnych i przybliża nieco znaczenie tych symboli. Najświętszy sakrament przechowywany jest w bocznej kaplicy i umieszczony znów symbolicznie jakby w latarni ulicznej, która ma oświetlać drogę.

Przed świątynią jest ogromny plac kościelny, który może pomieścić ok. 30

wprowadzał pielgrzyma. Na prawej połowie placu wysadzone drzewa oliwne, już wieloletnie oraz wokół placu bardzo dużo różnej roślinności.

Następnie przechodzimy do muzeum Ojca Pio. Zorganizowane zostało w klasztorze, w miejscu, gdzie mieszkał i pracował. W celi pozostały lóżko, krucyfiks, szafka nocna , dwa krzesła i wisząca na ścianie półka z książkami. W korytarzu w szafach zgromadzono listy, pisma i książki oraz rzeczy osobiste, a w szklanych gablotach rękawiczki ze śladami krwi, którymi zakrywał rany na dłoniach.

W pobliżu klasztoru tj. w tym samym budynku znajduje się sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. Składają się na nie dwie świątynie: jedna z lat 1540-1578 a druga wybudowana przez Ojca Pio w latach 1956-1959.

W tej starej świątyni – małej, jednonawowej - Ojciec Pio przez 43 lata odprawiał Mszę Świętą, to było jego ulubione miejsce. Tu w konfesjonale od 1935 r. aż do dnia swojej śmierci spowiadał kobiety. Mężczyźni byli spowiadani w zakrystii. Na chórze tego kościoła znajduje się krucyfiks, przy którym św. Ojciec Pio otrzymał stygmaty, tu zawsze modlił się przed i po swojej Mszy Świętej. W tym kościele mamy Mszę Świętą – bardzo uroczystą.

Nowa świątynia wzniesiona zaraz obok starej, została wyniesiona do rangi bazyliki mniejszej i oddana do użytku w 1959 r. To duża trzy nawowa świątynia, przypominająca kształtem świątynie z czasów Konstantyna Wielkiego.

 Wewnątrz mozaikami wyłożona absyda i wszystkie osiem ołtarzy bocznych – związanych z Maryją. W krypcie pod ołtarzem św. Franciszka, przeniesionym ze starego kościoła, znajduje się grób świętego. Obecnie jest on pusty, bo ciało zostało ekshumowane i jest poddawane szczegółowym badaniom. W niedługim czasie ma być wystawione w szklanej trumnie na widok publiczny. Dlatego nie schodzimy do grobu.

Jeszcze drobne zakupy i autobusami miejskimi zjeżdżamy na parking podmiejski, skąd naszymi autokarami wyruszamy w drogę powrotną. Pobyt tu, w miejscu, gdzie nie tak dawno żył święty Ojciec Pio, wywiera na każdym pielgrzymie ogromne wrażenie. Za sprawą jednego kapucyna -Ojca Pio – to miejsce każdego roku odwiedza ok. 6 mln  pielgrzymów. Ten niezwykły święty pozostawił po sobie równie niezwykłą pamiątkę : on cierpiący całe życie wybudował dla innych Dom Ulgi w Cierpieniu – ogromny kompleks leczniczy złożony z sanatorium i nowoczesnego szpitala, który może jednorazowo przyjąć 1200 chorych.

W drodze powrotnej przed Rzymem spotykamy nasze autokary wracające z Pompeji. Jest godz. 23,00. Poprzedniej nocy złodzieje ukradli jeden z naszych pielgrzymkowych autokarów tj nr 9 z parkingu przy hotelu. Dzięki pomocy Rzeszowskiego Oddziału PKS, włoska firma transportowa wynajęła nam autokar i wszystkie grupy pojechały na zwiedzanie. Jednak wyjazd grupy na Monte Cassino, Wezuwiusz i do Pompeji opóźnił się. W związku z tym faktem, po Mszy Świętej na polskim cmentarzu wojskowym na Monte Cassino, zrezygnowano z wyjazdu na Wezuwiusz, tylko udali się wszyscy do Matki Boskiej Różańcowej w Pompejach. Z Polski jedzie do nas zastępczy autokar, abyśmy wszyscy razem mogli wrócić do kraju.

Zaliczamy jeszcze późną obiadokolację i wracamy na kemping.

Powrót do strony głównej/Wspomnienia/Pielgrzymka dziękczynna.../Poniedziałek